may batang babaeng maraming biyaya

mababait na magulang at kapatid na puno ng ligaya

ngunit minsang mawalan ng tuwa..

tumigil ang mundo, tumigil ang sya..


di maipaliwanag ang noo’y naramdaman

pinipilit bumangon at harapin ang kinabukasan

kay dami mang problemang noo’y natikman

iisa pa rin ang laman ng isipan


magulo ang buhay ng batang  ito

puno ng takot,hiya,pati na rin gulo

nagsisisi sa ngawa,puso’y di matanto

iniisip na ang buhay ay parang bato


nawalan ng kaibigan

sitwasyong di naintindhan

madaling sabhin ngunit mahirap tanggapin

ang nillman ng knyang puso’t damdamin..

"bakit sa akin pa ngyayari ang gnitong pgkktaon?"

minsan pang naitanong ng batang iyon..

ngunit sagot ay di mahahanap sa ganitong pmmaraan

kaya’t ngpumilit hnapin kung saan


ngayon lumipas ang mhabang panahon..

na kailangang lumimot at ngayo’y bumangon.

sa madilim na kahapon ito ang kanyang tinandaan..

na sa bawat paghamon..laging mayroong paraan..

I am overwhelmed. I feel oppressed. In this darkness I find solace and serenity. But my inner soul

remains uneased. Mysteries unsolved. Questions unanswered. The sky so dark makes me fall down on my

knees as if the world's upon my shoulders. I scream yet  the silence covers up everything.

The realm of darkness I try to confide in. I hide. I crawl. I stand.  I fall. Yet above it all, I remain restless, weak,

lost..trapped.

The breeze swept by my cheek along with the moondust. The twilight blinded my small eyes.

Clouds of lies made me blind. Killed me inside and out. The moon tried to cover the loneliness that resides in my heart

but the darkness and silence made it worse. The echoes of the voices screaming in my ears. I felt deaf. Numb. But

what am I to do? I am trapped in this Labyrinth called "LIFE".